Poranne mgły, śnieg i zimny wiatr nie zachęcają nas do szybkiego wymarszu. Prognoza pogody obiecywała nam w pełni słoneczne dni, z żalem godzimy się z innym stanem rzeczy.

Startujemy dopiero około godziny jedenastej. Z ciekawości ważymy swoje plecaki. Każdy z nas na plecy weźmie po 20 kg, a dodatkowo rotacyjnie 3 kg liny. Wygodną, choć zaśnieżoną drogą ponad godzinę idziemy do tamy, podziwiając po drodze niesamowicie położony nad Grimselsee hotel Grimsel Hospiz.

Widok z ostatnich zakrętów szosy w kierunku przełęczy Oberaarjoch.

Przechodzimy tamę nad zalewem Oberaarsee (2303 m n.p.m.), po czym idziemy wzdłuż prawego brzegu zbiornika. Szlak wiedzie nas na zmianę w górę i w dół. W okolicy nie widzimy żadnych innych turystów. W oddali wznosi się lodowiec Oberaargletscher. Wydaje się łagodny, szczelin na razie nie widać zbyt wielu.

Wiążemy się liną: Oberaargletscher

Po około godzinie dochodzimy do krańca zalewu i przekraczamy wpływającą do niego rzekę. W tym miejscu kończy się oficjalny, znakowany szlak. Idziemy dalej po skałach wypatrując kamiennych kopczyków. Kiedy wchodzimy na morenę boczną podejście robi się nieprzyjemne. Kamienie usypują się spod stóp, tracimy z oczu jakikolwiek zarys szlaku. Wiążemy się więc liną, wchodzimy na białą powierzchnię lodowca i kierujemy się wprost na widoczną w oddali przełęcz Oberaarjoch.

Nasze tempo nie jest najlepsze, chyba zbyt często przystajemy. Wiemy, że nasz cel na ten dzień leży na wysokości 3256 m n.p.m. Z planowanych 1100 m wznieśliśmy się na razie jakieś 400 m. Przełęcz Oberaarjoch wydaje nam się niezbyt odległa, ale to złudzenie. Ogromne wymiary lodowca i bardzo mała ilość charakterystycznych punktów na nim powodują, że traci się wyczucie dystansu do celu. Zaczynają nam przeszkadzać szczeliny, które staramy się omijać. Klucząc między nimi tracimy czas i siły. Robi się szaro, a do przełęczy ciągle daleko. W końcu otacza nas mgła i zapada ciemność.

Denerwuję się, nie chcę spać na lodowcu, nalegam by iść dalej. Niestety, po ciemku niemal nie przybliżamy się do celu. Do tego z każdej strony straszą nas głębokie szczeliny. Poddajemy się, musimy jakoś przetrwać noc bez namiotu, na wysokości niemal 3000 m n.p.m. Dla każdego z nas to pierwszy awaryjny nocleg w takich warunkach. Układamy się na brzegu płytkiej szczeliny. Ubieramy się ciepło i folią NRC okrywamy śpiwory. Nie mam pewności jaki jest mróz tej nocy. Na początku nie jest nawet zimno. Niestety z czasem marznę coraz bardziej. Kiedy nadchodzi ranek orientujemy się, że wspinaliśmy się za bardzo na lewo, prawie doszliśmy do grani. Tutaj spaliśmy:

Przełęcz Oberaarjoch

Wydaje się, że nasza przełęcz jest całkiem blisko, niemal na naszej wysokości. Ale to znowu złudzenie. Dojście na Oberaarjoch (3256 m n.p.m.) zajmuje nam trzy godziny i bardzo wyczerpuje. Po drodze mijamy spore szczeliny. W ostatnich tygodniach świeżego śniegu spadło już dość dużo. Ma to dwie konsekwencje. Z jednej strony te węższe szczeliny zostały pozornie zasklepione i pozostają prawie niewidoczne. Z drugiej strony jeśli już w nie wpadamy, to zaledwie jedną nogą i samodzielnie wydobywamy się z gęstego śniegu.

Optymistyczna prognoza pogody w końcu się sprawdza. W pełnym słońcu wchodzimy na przełęcz. Miejscem, gdzie odpoczniemy jest schronisko Oberaarjochhütte. Żeby do niego dotrzeć musimy jeszcze wspiąć się stromym fragmentem grani ubezpieczonym łańcuchami i wejść po kilkumetrowej drabinie. Dopiero stojąc przy schronisku widzimy wschodnią ścianę Finsteraarhorn. Na lewo od niego przyciąga nasz wzrok Finsteraarrothorn (3530 m n.p.m.) o charakterystycznym kształcie piramidy.

W pełnym słońcu próbujemy odnaleźć naszą „sypialnię” i z góry obserwujemy ślad naszego nocnego błądzenia między szczelinami.

W schronisku nareszcie możemy wygodnie odpocząć i zjeść ciepły posiłek, równocześnie susząc mokre ubrania i śpiwory. Schronisko Oberaarjochhütte o tej porze roku pełni rolę samoobsługowego zimowego schronu. Naturalnie, jesteśmy w nim zupełnie sami. Wyposażone jest w wielką butlę z gazem, prąd generowany przez panele słoneczne i piecyk z zapasem drewna. Za te luksusy należy zapłacić wrzucając stosowną kwotę do metalowej puszki zawieszonej na ścianie. Brakuje nam tylko jednego – zasięgu sieci komórkowej. Nie wspomniałem jeszcze o najciekawszym – skąd bierzemy wodę… Mimo, że byliśmy gotowi na topienie śniegu, to jednak znaleźliśmy prostsze rozwiązanie. Otóż rynna odprowadzająca wodę była częściowo zdemontowana. W słoneczny dzień śnieg ponad nami powoli topi się i skromnym strumyczkiem kapie z rynny. Prawie jak źródełko…